Over een bus, zelfkritiek en mildheid
Pfff ... zó vermoeiend
Heb je dat ook wel ‘s? Zo’n dag dat je wakker wordt en weet dat het een lange vermoeiende dag gaat worden? Zo’n dag dat je al weet dat je vooral moe zult worden van jezelf? Gewoon omdat je in klaag-, zeur- en piep-modus staat.
Oordelen over oordelen
Het gebeurt mij een paar keer ... per jaar! Haha! En gelukkig maar. Dat zou wat zijn zeg! Voor mezelf maar ook voor mijn gezin ben ik op zo’n dag echt niet de allerleukste. Ik ben dus blij dat het niet zo vaak voorkomt. Heel lang ben ik druk doende geweest om dat gevoel ‘weg te managen’. Mag niet. Kan niet. Is disfunctioneel en meer van dit soort overtuigingen over mijn eigen gevoel. Ook daar vind ik dan natuurlijk weer iets van. Zeker als ik merk dat ik geen donder opschiet en mijn humeur alleen maar slechter lijkt te worden. ‘Stel je nou ‘s niet zo aan’, is dan het zinnetje dat herhaaldelijk naar boven komt. Met als gevolg dat ik nóg harder aan het werk moet om dat negatieve gevoel de kop in te drukken. Meestal zonder succes. En dus is een andere benadering wenselijk. Is een andere aanpak makkelijk? Nee, dat zul je mij niet horen zeggen. Maar zeker niet onmogelijk! Mijn ‘toverwoord’ hierin is Mildheid. Met mildheid naar mezelf begin ik zo zoetjes aan de mooie kanten te zien van dit humeur. Hoe werkt dat?
Achterin de bus
In NLP termen bestempelen we dit gedrag zoals ik net omschrijf ook wel als ‘je zit achter in je eigen bus’. In mijn geval zit ik achterin mijn bus te schreeuwen naar de chauffeur die compleet z’n eigen gang gaat en ergens heen lijkt te rijden waar ik niet naartoe wil. En achter in de bus is over het algemeen niet zo’n fijne plek. Het maakt je machteloos, stuurloos en hulpeloos als je niet oppast. Weinig constructief dus zo op ‘t eerste gezicht. Wat kan mildheid hier dan voor verandering in brengen?
Mildheid biedt mogelijkheid
Mildheid naar mezelf betekent verschillende dingen. Ten eerste de mogelijkheid dat ik misschien ergens niet naar toe wil, maar dat ik er wel iets te vinden heb. Ten tweede betekent mildheid dat ik me bewust ben van het feit dat ik daar nu eenmaal even zit. Bewustwording die leidt tot accepteren dat dit zo is, is al een fijne stap in de goede richting. Hoe doe ik dat precies, dat bewust worden = accepteren? Als ik intern Google naar het antwoord is dit wat er boven komt.
Ik registreer dat ik me rot voel. Somber, zo je wilt. En niks meer dan dat. Registreren, bijna werktuigelijk en zonder emotie. Vervolgens zeg ik dat in mijn hoofd tegen mezelf. Iets van ‘zo, lekker humeur vandaag zeg. Jemig wat stom!’. Dus ja, ook het oordeel dat ik over m’n eigen bui heb benoem ik, maak ik inclusief. Zo hèhè, dat is gezegd. Deze bewustwording zorgt ervoor dat ik een andere stap kan zetten. Ik kan en mag nu even -al is het maar 1 keer- opgelucht ademhalen. En ademhalen geeft ruimte. Ruimte in mijn hoofd, ruimte in mijn lijf. Ruimte geeft me vervolgens de mogelijkheid om te besluiten dat het wel even goed is. Precies ja, besluiten. Zoals je ook kunt besluiten dat je vanavond pizza eet of stamppot. Moeilijker dan dat is het echt niet.
Met dat besluit en die ruimte realiseer ik me dan dat ‘achter in mijn eigen bus zitten’ ook zo zijn voordelen heeft. Achter in de bus kan ik namelijk alles wat vóór mij is, prima overzien. Ik zie wie de chauffeur is, welke passagiers er mogelijk in mijn bus zitten en of ik dat wel zo gezellig vind dat ze meeliften. Nee? D’r uit! Ja, lekker laten zitten. Misschien hebben ze wel goede reisadviezen! En achter in mijn bus kan ik nog steeds de weg zien, zij het minder goed. Maar een globaal beeld heb ik wel. Hier achterin, waar ik dan op dat moment best redelijk comfortabel mag zitten, heb ik ook zicht op al die stoelen waar een ‘Nee’ aan hangt. Dingen in mijn leven die ik allemaal niet meer wil. Wat een fijn en helpend idee!
Het voordeel daarvan is nu dat er in de tussentijd zoveel ruimte in mijzelf is ontstaan dat ik ook kan besluiten om -wanneer ik daar weer klaar voor ben- op te staan en door het gangpad naar voren te wandelen. Terwijl ik nee-stoel voor nee-stoel een keuze maak of ik daar al iets mee wil, en zo ja, wat dan precies. Een schoonveeg-actie om het zo maar te noemen. Zien, herkennen en weten wat je niet meer wilt, bied je de mogelijkheid om daarna weer te focussen op wat dan wel. Misschien is er maar 1 stoel in jouw bus die je wilt houden. Misschien zijn het er meer. In elk geval opent het de deur waardoor mogelijkheden, plannen en ideeën kunnen instappen. Tijd om daar eens kennis mee te maken!
Omkeren naar nieuwe mogelijkheden
En zo zie je maar hoe een dag die begon als moedeloos en zwaar stukje bij beetje verandert in een heerlijke dag vol nieuwe inzichten, besluiten, kansen en mogelijkheden. Aan het einde van de dag heb ik weer plaats genomen achter het stuur van mijn eigen bus!
Ik wens je veel experimenteer-plezier toe en nóg meer mildheid!
Te veel ballen in de lucht? Moe en opgejaagd? Weet je even niet meer hoe het verder moet? Met één of enkele sessies heeft Marischka je weer op de rit. Ze zorgt ervoor dat je het weer ziet zitten en met vertrouwen de volgende stap zet. Het mooie is dat ze de kunst verstaat om je zélf te laten ervaren wat je nodig hebt. Op een concrete, krachtige en liefdevolle manier, desgewenst in combinatie met fysieke training. Je voelt en wéét gewoon dat je er weer tegenaan kunt als je bij haar de deur uitstapt.