Zoom: uit - Persoonlijke Aandacht: aan
Video game-wereld
Blokjes en hokjes met hoofden die soms wel allemaal tegelijk lijken te praten. Blikken die je aanstaren vanaf het scherm als goudvissen uit een kom, terwijl iedereen monddood is gemaakt. Mute all, noemen we dat … Het is een bekend beeld voor velen van ons. Eindeloze Zoom of Teams vergaderingen. Steeds weer andere hoofden in dezelfde hokjes. Steeds weer de starende blikken en oplichtende vierkantjes. Steeds meer dat gevoel dat je zit te kijken naar een wereld die niet echt is. Alsof je in een videogame bent beland. En net als echte gamers ontstaat er ineens een risico van isolatie en vervreemding van de echte wereld. Oeps!
Gekooid door een kader
Herken je dit beeld? Dan raad ik je aan even door te lezen. Je bent namelijk niet de enige.
Een massaal en collectief gevoel van Zoom-moeheid begint langzaam te overheersen. En hoewel sommigen daar heel goed hun draai in hebben gevonden, geldt voor de grote Zoomende massa toch dat ze er maar niet aan kan wennen. Sterker nog, de meesten beginnen er een afkeer tegen te ontwikkelen.
Wij zijn mensen, sociale dieren, die nu verplicht in het isolement van ons eigen huis worden gedwongen te kijken naar andere -in Zoom-hokjes gekooide- soortgenoten. De Koning van de voedselketen is eindelijk gekooid in een online kader. De Koning is gekooid. Lang leve de Koning!
We missen de verbinding, de energie en de echtheid van live contact. Na een dag vergaderen is het vaak moeilijk je te herinneren met wie je nou ook alweer hebt gesproken op zo’n dag. Gezichten vervagen tot een “Zoom-gevangenis” van hoofden. Sociale hoe-was-jouw-weekend”-gesprekken worden onderbroken door de onmiddellijke zichtbaarheid van de online vergader-media waarbij iedereen mee kan luisteren. De Zoom-Master bepaalt of jij mag praten. De onderonsjes aan tafel vinden hooguit plaats in een chat zonder geluid. Allemaal zonder echte menselijke energie. En het kost je ook nog energie. Na een dag met online vergaderingen ben je gaar.
Menselijke contact is een voedingsbodem voor geluk
Uit meerdere onderzoeken blijkt dat mensen die voldoende sociale contacten hebben zich gelukkiger voelen dan mensen die dat niet hebben. Zo wees onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek uit dat in de leeftijdscategorie van 35 tot 55 jaar bijna 14% zich sterk sociaal eenzaam voelt. Ik vind dat persoonlijk een schokkend hoog percentage.
Hoe is dat bij jou? Voel jij je eenzaam? Eenzamer dan toen de wereld nog ‘normaal’ functioneerde? Veel van mijn cliënten wel. Zij missen de dagelijkse fysieke aanwezigheid van andere menselijke wezens waar ze een verbinding mee voelen. Collega’s. Steeds vaker hoor ik mijn cliënten verzuchten dat ze doodmoe worden van het alleen (of met partner, hond, kat en kinderen) thuis zitten om te moeten werken. Dat ze helemaal klaar zijn met het online leven. En sommige voelen zich daadwerkelijk minder gelukkig dan voor de lockdown. Daarnaast is allang bekend dat een gevoel van eenzaamheid of niet mee doen serieuze gezondheidsproblemen kan opleveren. Het immuunsysteem verslechterd, de kans op hart- en vaatziekten neemt toe. Geen fijn vooruitzicht.
Geen fysiek contact, wel persoonlijke aandacht
Laat ik maar meteen beginnen met te zeggen: DE oplossing heb ik ook niet. Was het maar waar. Wat ik wel heb is een idee, een suggestie. Ik doe het zelf, en ik raad het mijn cliënten, vrienden en familie aan omdat het in elk geval een positief effect heeft op je stemming. En zoals de meeste van jullie wel weten, is je stemming van grote invloed op je gedrag èn op jouw gedachten.
Het liefst willen we natuurlijk -uitzonderingen daargelaten- allemaal terug naar de foto hiernaast. Met z’n allen op een terras in de zon een drankje drinken, kletsen en lachen met elkaar. Maar vooral: Live contact!
En laat dat nu precies hetgeen zijn dat ‘niet mag’ van onze overheid. Allemaal goed hè, begrijp me niet verkeerd. Ik snap best waar de voorzorg vandaan komt. Ik ben er alleen wel heel erg klaar mee. En jij?
Dan nu, de suggestie die ik je wil geven in dit opiniestuk is om Zoom en Teams zo nu en dan te vervangen door één-op-één live persoonlijke aandacht: PA.
Dat hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Je pakt de telefoon, en je belt je collega, die vriend of vriendin of dat familielid. En stel die vraag: heb je zin om te gaan wandelen en bij te kletsen? Voor degene met een ‘bel-drempel’ aan eigen of ontvangende kant… WA, Insta PM en Snapchat doen het ook.
Spreek gewoon (ja, gewoon als in normaal) met iemand die je weer live wilt zien af om een ochtend-, lunch- of middagwandeling te maken. Zo geef je PA, ontvang je PA en ben je volgens de hersenstichting ook nog ’s fantastisch bezig voor je eigen (mentale) gezondheid. Top!
Maar, wanneer je ook gaat, voor 22:00 uur weer braaf thuis, Assepoesters. Veel plezier!
Sky Five!
Te veel ballen in de lucht? Moe en opgejaagd? Weet je even niet meer hoe het verder moet? Met één of enkele sessies heeft Marischka je weer op de rit. Ze zorgt ervoor dat je het weer ziet zitten en met vertrouwen de volgende stap zet. Het mooie is dat ze de kunst verstaat om je zélf te laten ervaren wat je nodig hebt. Op een concrete, krachtige en liefdevolle manier, desgewenst in combinatie met fysieke training. Je voelt en wéét gewoon dat je er weer tegenaan kunt als je bij haar de deur uitstapt.